Marþon framundan - fyrstu hlaupameiðslin

Eftir tvö ára og átta mánuði hlaupandi með hinum bráðskemmtilega Hlaupahópi FH fann ég loksins til tevatnsins. Þangað til hafði ég tæpast fundið fyrir öðru en harðsperrum og smá beinhimnubólgu.

Kannski er líkaminn farinn að stressast yfir maraþoninu sem er eftir 12 daga.

Ég var að hlaupa 5x 1600 m "spretti" eftir 2 km upphitun. Á þriðja hringnum sem við Þórdís hlupum saman nálguðumst við þrjár stúlkur og á klukkunni sé ég að hraðinn hefur aukist þegar ég fór fram úr þeim. En um leið og ég hljóp meðfram stúlkunum fékk ég sting - ekki í hjartað - heldur í nárann. Hélt ég í fyrstu að þetta væri tilfallandi og hélt áfram en stuttu síðar varð ég að hætta. Það var skrítin tilfinning að hálf haltra og í raun vildi ég ekki trúa þessu. Ég skokkaði svo einn hring og hélt mig klárann og hljóp af stað á 1/2 maraþonhraða. Ég færði mig meira fram á tærnar og þetta var að virka. En eftir tæpan hring áttaði ég mig á því að svo var ekki og ég varð að viðurkenna tognun í nára.

Stór kælipoki var lagður á nárann og lærið nánast fryst. Ein voltarin rabid og aftur kælt fyrir svefninn. Síðan kunni ég ekki meira og treysti á að allt lagist af sjálfu sér og ég hleyp ekkert á meðan og ætla að vera klár í maraþonið í Berlín 29. sept.

Hvað er verið að trufla mann með svona meiðslum? Kannski er verið að segja manni að gera eitthvað meira en að hlaupa!