Þrekraun eða aumingjaskapur

Þá er Laugavegshlaupið afstaðið. Það var undarleg tilfinning í gær að hugsa til þess að snemma næsta morgunn færi ég í Landmannalaugar og hlypi þaðan í Þórsmörk, borðaði og væri kominn heim á miðju kvöldi. En svona var þetta bara.

Við fórum þríeykið, ég, Þórdís og Siggi saman í bíl í morgun og fórum með fjallarútu í Landmannalaugar. Leiðin gekk ekki eins greitt eins og búast mátti við og voru ökumenn í einhverjum vandamálum í sumum brekkunum. Það var stutt stopp í Hrauneyjum þar sem fólki var gefinn kostur á að fá morgunmat og komast á klósett. Ég valdi morgunmatinn og náði að borða ágætleg. Komið var í Landmannalaugar í smá rigningarúða um kl. 8.30 og því höfðum við 30 mínútur til að skrá okkur og komast á klósettið. Valdi ég að gera bæði og við þrjú voru klár í hlaupið í fyrsta ráshópnum.

Það var bratt upp á Laugarhraunið og mikið kraðak svo rólega var farið. Það kom mér á óvart hversu leiðin var fjölbreytt og hægt var að hlaupa marga kafla. Það var svo mikill snjór í Hrafntinnuskeri, svolítill nýfallinn snjór en ekki mjög erfiður yfirferðar nema fyrir þá sök að hann náði yfir mjög langan kafla. Fyrsti kaflinn var ægifagur enda útsýni gott. Þoka og skýin hrönnuðust yfir í Hrafntinnuskeri og þar var frekar kalt án þess að það kæmi að sök. Við þrjú héldum hópinn að mestu leyti en Siggi dróst þó aðeins afturúr. Hlaupið niður Jökultungurnar var bratt og erfitt og tók verulega á lærin. Hafði ég fyrir hlaup talið mig góðan í niður brekku hlaupum en það hjálpaði ekki mikið auk þess sem skynsemin sagði manni að fara ekki of geyst. Það var gott að koma í Álftavatn eins og á aðrar drykkjarstöðvar, enda vel tekið á móti manni. Stoppin voru þau stutt, kannski nálægt mínútu.

Ég var í góðum gír og höfðum við Þórdís hlaupið saman í Álftavatn þar sem hún stoppaði aðeins lengur. Ég vissi að hún væri spræk og kíkti öðru hverju til baka en sá hana hvergi. Leitaði ég að bláum jakka sem hún hafði þá farið úr. Ég kom að Bláfjallakvíslinni, nokkuð breið og straumhart vatnið náði manni rúmlega í hné. Vatnið var kalt og mér var skítkalt á fótunum, en reyndar bara í stuttan tíma. Ég kíkti ekkert í aukatöskuna mína sem þar var en notaði tækifærið og fór úr öðrum skónum því einhver steinn hafði verið að pirra mig mikið. Engan stein fann ég og hljóp áfram og nú fann ég fyrir steininum á nýjum stað og ákvað þá að reyna að láta þetta ekki trufla mig. Ég var með góðar skóhlífar og veit ekki hvernig þessi steinn komst í skóna. Eftir þetta tók við langur kafli á söndunum en á vegi og slóðum. Þarna var ég farinn að vera verulega aumur í náranum, var ekki meiddur en orkan var bara ekki til staðar og skrefin fóru að styttast og hraðinn minnkaði mikið. Fljótlega náði Þórdís mér og við hlupum nokkurn kafla saman þar til ég sagði henni að ég hefði ekkert í hana þarna og hægt og rólega fjarlægðist hún.

Þetta var vendipunktur fyrir mig í hlaupinu við tæplega 30 km. Ég áttaði mig á því að ég hafði ekki tekið inn nægilega orkur á fyrri hlutanum, hafði þó tekið inn 3 gel og drukkið eitthvað af orkudrykk en greinilega alls ekki nóg. Í svona löngu hlaupi er mikilvægt fyrir mig að taka inn gel á ca. hálftíma fresti. Hefði ég þá átt að vera búinn að taka a.m.k. 6 gel.

Eftir þetta leið mér ekkert sérstaklega vel, var svolítið fúll út í sjálfan mig fyrir að hafa ekki verið skynsamari en reyndi að borða eins mikið og ég fékk. Stundum var ég aðeins hressari en oft langaði mig bara að ganga restina. En það var ekki í boði og alls kyns útreikningar voru notaðir til að gera restina styttri. Landið var fjölbreytt, brautin líka, upp og niður og stundum hörð og fín, stundum bara drulla og stundum mikill sandur. Við þetta bættust sprænur og ár, stundum blotnaði maður í fæturna og stundum slapp maður yfir með því að stökkva á steinum.

Yndislegt var að fá hvatningu frá fólki úr Hlaupahópnum sem voru á síðustu 15 km og hreinlega ómetanlegt, Bestu þakkir fyrir það.

Ég gafst upp á að þurrka af gleraugunum og seinni hluta hlaupsins hljóp ég gleraugnalaus. Kom það ekki mikið að sök, enda útsýnið ekki mikið í rigningunni en ég varð að einbeita mér betur að brautinni og horfa nær en ella.

Siggi náði mér þegar við vorum búnir að hlaupa ca. 47 km og vorum við góður grátkór sem höfðum falið í sömu gryfjuna. Hlaupum við meira og minna saman þar til við komum í skóginn og tæpir 3 km voru eftir. Var fínt að hafa samfylgdina og hafði ég beðið eftir honum að hann næði mér en bjóst þá við að ég næði ekki að halda í við hann.  

Mér tókst að steypast á hausinn rétt áður en hann náði mér, var farinn í dagdrauma með að nú væru aðeins 10 km eftir og ég gæti léttilega hlaupið þá vegalengd og var farinn að sjá sjálfan mig í markinu. Rakst ég þá í smástein og steyptist fram fyrir mig en spratt upp jafn hratt og Jón spæó og hafi ekki meint af. 

Það var yndislegt að fara í Þröngána, hún var ekki breið en djúp og straumhörð. Fannst mér það fín kæling fyrir kálfana og nú var bara um 3 km eftir. Þarna stoppaði Siggi á drykkjarstöðinni en ég hélt áfram. Fljótlega heyrði ég nafn mitt nefn og ég hvattur til dáða. Það væri bara 1 km eftir. Þá setti ég allt í botn, labbaði aðeins verstu brekkurnar. Fleiri skilaboð fékk ég um það hvað væri stutt eftir en þessi kílómetri var a.m.k. tvöfaldur ef ekki meira. En hvað með það, ég hafði fengið einhvern fítonskraft og þeyttist áfram og fór fram úr ca. 6 manns. Fólk hoppaði úr þrönga slóðanum þegar ég nálgaðist og allir hvöttu mann áfram. Þetta var hrikalega skemmtileg leið og ég lét vaða í brekkurnar niður og mér fannst ég fljúga. Loksins fór að hylla undir markið. Mér fannst ég reyndar kominn í mark þegar ég kom inn í trektina en þá var enn svolítið eftir og framundan var markið. Ég hafði litið á klukkuna í skóginum og þá hafði ég 3 mínútur að ná undir 6.30. Ég kom í mark á 6.33.44 klst. og þar var vel fagnað og mér fannst alveg tilefni til handahlaups þegar ég kæmi í gegnum marki og var því vel fagnað. Ekki veit ég hvor það var sérlega fallegt, en ég var ekkert þreyttur í höndunum svo þetta var tilvalið. Enn var yndislegt að finna stuðning hlaupafélaganna sem voru fjölmennir í marki, en margir þeirra höfðu hlaupið Laugaveginn á tveimur dögum.

Eftir að hafa fengið smá í gogginn var nýja saunan prófuð og þar sat ég í klukkutíma áður en ég fór í úti - Gardena sturtu og fór í hlý föt. Við tók löng bið eftir matnum og auðvitað hafði ég misst af því að borða með félögunum.

Þegar ég var í versta ástandinu ákvað ég að ég ætlaði aldrei að hlaupa Laugaveginn aftur!!! :) Þegar ég kom í mark leið mér rosalega vel og gat ég ekki annað en samglaðst með Þórdísi sem var um 15 mínútum á undan mér og sigraði í sínum aldursflokki. Ótrúlega flottur árangur við þessar erfiðu aðstæður.  Eftir á fannst mér þetta hafa bara verið fínt hlaup en líklega hressti endaspretturinn mig við :)

Ég fékk far með Sigga og fjölskyldu í bæinn og við vorum eins og tvö gamalmenni afturí. Stirðleikinn var mikill enda hafði hvorugur okkar haft rænu á að teygja eftir hlaupið.

Niðurstaða: Skemmtilegt en erfitt hlaup, í þessa tilfelli miklu erfiðara en maraþonhlaupið mitt. Nýi Löffler jakkinn svínvirkaði, alveg vatnsheldur og með opnustu goretex húðinni svo ég svitnaði ekki mikið í honum. 

Árangurinn:

• 68. sæti af þeim tæplega 300 sem hlupu af stað. 
• 6. af 33 í mínum aldursflokki.
• Aðeins einn eldri en ég var á undan mér (fæddur sama ár og langt á undan mér)
• 8 konur voru á undan mér. 

Laugaveginn í fyrsta sinn - hlaupandi

Þegar ég fór að hlaupa með fyrir rúmum þremur hlaupum, með Hlaupahópi FH, ætlaði ég aldrei að hlaupa 10 km hvað þá lengra. En síðan þá hafa margir hlaupaskórnir slitnað og síðasta vígið sem féll var maraþon í fyrra. Það vitlausasta af öllu var að hlaupa Laugaveginn og það var ekki í mínum huga. Þar til á einni æfingunni í vetur þegar mér varð litið niður á Salomon utanvegaskóna mína og hugsaði með mér: "Kannski ætti maður að klára þá á Laugaveginum?"  Ekki veit ég hvaðan þessi hugsun kom en það var ekki aftur snúið og ég viðurkenndi fyrir félögum mínum veikleika minn.

Árið 2010 hljóp ég 470 km allt árið og tók þátt í tveimur 10 km keppnishlaupum. Núna, þegar ég er tilbúinn að hlaupa Laugaveginn, lengst hlaup mitt til þessa, hef ég æft vel og hef það sem af er árinu hlaupið 904 km. Ég er í fínu formi og tilbúinn í slaginn en því er ekki að neita að stressið segir til sín. Óþægilegust finnst mér óvissan með veðrið. Mér illa við að þurfa að klæða mig of mikið að óþörfu og enn verra að þurfa að taka með regnjakka sem ég þarf kannski ekki fyrr en eftir 4 tíma. Ég hef aldrei verið mjög agaður í að drekka og taka inn orku á hlaupum en í svona löngu hlaupi er það mjög mikilvægt. Það eru nú ekki stærri mál sem ég hef áhyggjur af en svona er víst stress fyrir átök eins og Laugavegshlaupið. Samt er ég aflslappaður og hlakka til hlaupsins.

Það er nú rúmar sólarhringur þangað til rútan fer í Landmannalaugar og ég veit að á laugardagskvöld verð ég aftur kominn heim, þreyttur og ánægður.

Ég mun hlaupa í góðum félagsskap Þórdísar Jónu og Sigurður Guðna en við höfum hlaupið mikið saman að undanförnu og stefnum öll á sama lokatíma. Því stefnum við á að hlaupa saman, ef við verðum á svipuðu róli og njóta þess að hlaupa saman Laugaveginn, eftir allar æfingarnar, langar og strangar. Carola, Ósk og Sveinbjörn hlaupa líka en Sveinn heltist úr lestinni á síðustu stundu. Þá ætlar 18 manna hópur úr FH að hlaupa Laugaveginn á tveimur dögum og það verður ekki amalegt að hafa hóp til að taka á móti okkur eða hvetja á lokasprettinum.

Hvort við náum því að hlaupa þessa 55 km á undir 6 tímum verður að koma í ljós en veður og færð ætla ekki að vera okkur hliðholl. Ég hef aldrei gengið Laugaveginn og ljóst að það fer á dagskrána - og jafnvel annað Laugavegshlaup, náist þessi tímamörk ekki. Svona stjórnast maður af tilbúnum eigin þrýstingi :) En það er að hrökkva eða stökkva.

Á morgun fer ég og sæki númerið mitt og skil eftir tösku með aukabúnaði til að geta gripið til á miðri leið.

Við erum bara þrír í kotinu, Kristjana komin á göngu á Snæfjallaströndinni í ágætis veðri, Smári á sýningu í Þýskalandi og Sandra á hálendisvakt með Björgunarsveit Hafnarfjarðar. Það er því rólegt og afslappað, ég kláraði að gera við sláttuvélina og gerði sláttuorfið tilbúið fyrir Fruggsláttinn í næstu viku og við Vignir fórum og keyptum dekk á hjólið hans auk þess sem hann hljóp í kringum Ástjörnina og fann Ratleiksmerki nr. 1 en einhver hafði tilkynnt að merkið væri horfið.

Hvenær ætlar Mogginn að læra að Hans Lindberg er alíslenskur?

Þegar blaðamenn keppast við að gera annan hvern útlending að Íslandsvin þá geta þeir ekki skilið að sonur tveggja Íslendinga (tveggja FH-inga) er alíslenskur. Hans Lindberg verður áfram íslenskur þó hann sé með danskt vegabréf.

Hún er nóg þvælan sem vellur út úr íþróttafréttamönnum þó þeir þurfi ekki að afneita Íslendingum líka. Kannski ætti að segja flesta íþróttafréttamenn hálf íslenska af þeir geta ekki skrifað eða talað almennilega íslensku?

Stefán Rafn innsiglaði sigur Löwen

Marþon framundan - fyrstu hlaupameiðslin

Eftir tvö ára og átta mánuði hlaupandi með hinum bráðskemmtilega Hlaupahópi FH fann ég loksins til tevatnsins. Þangað til hafði ég tæpast fundið fyrir öðru en harðsperrum og smá beinhimnubólgu.

Kannski er líkaminn farinn að stressast yfir maraþoninu sem er eftir 12 daga.

Ég var að hlaupa 5x 1600 m "spretti" eftir 2 km upphitun. Á þriðja hringnum sem við Þórdís hlupum saman nálguðumst við þrjár stúlkur og á klukkunni sé ég að hraðinn hefur aukist þegar ég fór fram úr þeim. En um leið og ég hljóp meðfram stúlkunum fékk ég sting - ekki í hjartað - heldur í nárann. Hélt ég í fyrstu að þetta væri tilfallandi og hélt áfram en stuttu síðar varð ég að hætta. Það var skrítin tilfinning að hálf haltra og í raun vildi ég ekki trúa þessu. Ég skokkaði svo einn hring og hélt mig klárann og hljóp af stað á 1/2 maraþonhraða. Ég færði mig meira fram á tærnar og þetta var að virka. En eftir tæpan hring áttaði ég mig á því að svo var ekki og ég varð að viðurkenna tognun í nára.

Stór kælipoki var lagður á nárann og lærið nánast fryst. Ein voltarin rabid og aftur kælt fyrir svefninn. Síðan kunni ég ekki meira og treysti á að allt lagist af sjálfu sér og ég hleyp ekkert á meðan og ætla að vera klár í maraþonið í Berlín 29. sept.

Hvað er verið að trufla mann með svona meiðslum? Kannski er verið að segja manni að gera eitthvað meira en að hlaupa! 

Af hverju afneitar Mogginn honum til hálfs?

Af hverju getur mbl.is og Morgunblaðið ekki leyft Íslendingnum Hans Óttari Lindberg að njóta sannmælis?
Hans Óttar á íslenska foreldra, Hafnfirðinga sem báðir léku með FH á unglingsaldri. Hann er fæddur í Danmörku en verður ekki danskur við það frekar en minn sonur. Hins vegar kaus hann sér danskan ríkisborgararétt og getur talið sig Dana - en íslenskur verður hann alltaf.

Lindberg hetja Hamburg